Nooit eerder had Humboldt zich zo ver van huis gevoeld. Als hij nu doodging, zou het maanden, zelfs jaren kunnen duren voordat zijn vrienden en familieleden dat te weten kwamen. En hij had geen idee waar zij intussen mee bezig waren. Zat Wilhelm nog steeds in Parijs, bijvoorbeeld? Of waren Caroline en hij weer teruggegaan naar Pruisen? Hoeveel kinderen zouden ze inmiddels hebben? Sinds zijn vertrek uit Spanje, tweeënhalf jaar eerder, had hij slechts één brief van zijn broer en twee van een oude vriend ontvangen - en dat was al meer dan een jaar geleden. Ergens tussen Bogóta en Quito werd Humboldts gevoel van eenzaamheid zo sterk, dat hij Wilhelm een lange brief schreef waarin hij gedetailleerd verslag deed van al hun avonturen in Zuid-Amerika. 'Ik word het nooit moe brieven naar Europa te schrijven,' was zijn eerste zin. Hij wist dat de brief waarschijnlijk nooit zijn bestemming zou bereiken, maar dat deerde hem niet echt. Schrijvend vanuit dit afgelegen dorpje in de Andes kwam hij nog het dichtst in de buurt van een gesprek met zijn broer.

Andrea Wulf, De uitvinder van de natuur. Het avontuurlijke leven van Alexander von Humboldt.(Amsterdam 2016) 112-113.